บทที่ 9.2 ของดี
DEAN : ได้เจอดีแน่
โยนสมาร์ตโฟนไว้ในกระเป๋าสะพาน ก่อนลุกอาบน้ำเตรียมตัวไปเรียนช่วงเช้า ใบหน้าซีดเซียวจนคนขับรถทักด้วยความเป็นห่วง ซึ่งเธอก็ตอบว่าไม่เป็นไร จนกระทั่ง..
“มานี่เลยคนดื้อ” ร่างบอบบางถูกฉุดกระชากไปยังห้องเก็บของในชมรมกีฬาฟุตบอล
“ฝนรีบ” เธอขัดขืนเมื่อถูกวงแขนแกร่งกอดรัดไว้แน่น
“เมื่อคืนโทรไป ทำไมไม่รับ” ดีนฉุนเฉียวอย่างเห็นได้ชัด
“ปิดไว้เสียงเลยไม่รู้”
“ตื่นเช้าก็ต้องเห็น ทำไมถึงไม่โทรกลับ”
“มีเรียนเช้าฝนต้องรีบแต่งตัว” ฝนทิพย์สะบัดหน้าหนีเมื่อดีนก้มลงมาหา ร่างสูงใหญ่โอบกอดจนเธอจมหายไปกับหน้าอกแกร่ง
“รีบแค่ไหนก็ต้องโทรกลับดิวะ หรือไม่ก็ตอบข้อความก็ได้ ทำแบบนี้เราไม่โอเค”
ฝนทิพย์นิ่งงันไปกับคำพูดเห็นแก่ตัว ไม่โอเคงั้นเหรอ? แล้วที่เขาทิ้งเธอไปกับผู้หญิงคนอื่น เธอโอเคงั้นสิ?
“ตกลงกันแล้วนะว่าสถานะของพวกเราคืออะไร ฝนต้องมีความเป็นส่วนตัว ไหนบอกจะไม่ก้าวก
