ม่านอี้สลบคาอกแกร่ง เพราะร่างกายเริ่มทนต่อความเหนื่อยล้าไม่ไหวแล้ว ยามนี้ตัวนางร้อนขึ้นเรื่อยๆ เพราะพิษไข้ ตั้งแต่ถูกจับมาก็ถูกจับสาดน้ำอยู่ตลอดจนตัวเปียกชุ่ม แต่ถึงกระนั้นถานสวี่โหรวก็ยังคงอุ้มนางเอาไว้ จนกระทั่งมาถึงกรมตรวจสอบที่เขาดูแลอยู่ ม่านอี้ถูกวางลงบนเตียงไม้ยาวซึ่งมีเอาไว้สำหรับให้เขานอนพักผ่อน และยังเป็นห้องทำงานที่เขาใช้อยู่ทุกวัน จนคนสนิทต่างก็มองหน้ากันอย่างสงสัย ก่อนจะถอยห่างตามคำสั่งของผู้เป็นนาย เพราะถานสวี่โหรวกำลังเปลี่ยนอาภรณ์ให้นาง ใต้เท้าจ้องมองร่างเย้ายวนที่มีรอยจ้ำแดงเพราะฝีมือเขา พลันรอยยิ้มที่ไม่ค่อยปรากฏก็เผยออกมา ก่อนจะยื่นมือขึ้นมาลูบเนินเขาอวบอิ่มของคนที่ไร้สติเบาๆ แก้มสากขึ้นเป็นสันนูนทันที พร้อมกับลำคอที่ขยับเคลื่อนเป็นระลอกคลื่น เพื่อกลืนก้อนน้ำลายอันเหนียวหนืดลงคอ “หนาว หือ หนาวเหลือเกิน” เสียงสั่นเครือดังขึ้น เรียกสติใต้เท้าหนุ่มให้ต้องรีบจัดการเปลี่ยน