หลังจากทานอาหารแล้วเสร็จ สองสหายก็เดินมานั่งในสวนอีกครั้ง โดยมีจิวซูนั่งเล่นที่ศาลากลางสระบัวกับเสี่ยวจู นางแอบชำเลืองมองสองหนุ่มอย่างตื่นกลัว เกรงว่าผู้ที่มาเยือนจะบอกเล่าเรื่องราวระหว่างนางกับเขา
“คุณหนูแน่ใจว่าจะอยู่ที่นี่ต่อหรือเจ้าคะ หากใต้เท้ากวนซีพูดถึงเรื่องนั้นขึ้นมาจะมิแย่เอาหรือเจ้าคะ”
“ข้าก็อยากหนี แต่จะออกไปได้เช่นไร เวรยามมากมายเพียงนี้” เอ่ยแล้วก็มองตามมุมต่างๆ ของจวน
“นั่นสิ ไม่รู้ยามปกติที่นี่มีคนมากเพียงนี้หรือไม่ เกรงว่าจะพึ่งมามีก็ตอนที่คุณหนูเข้ามานี่แหละเจ้าค่ะ” เสี่ยวจูเอ่ยในสิ่งที่คิด เพราะก่อนนั้นที่นางเข้ามายื่นจดหมายไม่มีคนมากเพียงนี้ แต่พอออกมาจากห้องพักเพื่อดูแลจิวซู ไม่รู้เวรยามมาจากที่ใดนัก ซ้ำยังเดินไปมาให้เห็นชัดเจน ทำเอาผู้เป็นนายถึงกับหน้าถอดสี คิดว่าชีวิตจะได้อยู่สงบแล้ว
“เหตุใดสวรรค์ถึงได้ใจร้ายกับข้าเยี่ยงนี้” ตัดพ้อออกมาอย่างลืมตัวและไม่ทันระวังว่
