เป็นประโยคสารภาพที่แสนอบอุ่นยิ่งกว่าตอนโดนสารภาพรักเสียอีก เธอขยับใบหน้าไปจุ๊บปากแดงๆ ของเขา ก่อนจะนอนหนุนตักดูรูปในอัลบั้มกับเขาอย่างมีความสุข
ทางด้านดาริน เธอกำลังนั่งมองต้นกระบองเพชรที่มันออกดอกสวยงามน่ารักแล้วอมยิ้ม ธิดารัตน์เห็นเข้าจึงเอ่ยถามอย่างสนใจ
“รินชอบเลี้ยงต้นกระบองเพชรเหรอจ๊ะ”
“ชอบจ้ะ” ดารินตอบแต่สายตายังมองต้นกระบองเพชรที่ออกดอกหลากสีอยู่ตรงหน้า
“ดอกหลายสีเลย ทั้งสีแดง สีเหลือง สีชมพู สีม่วง”
“คุณพ่อเป็นคนซื้อให้จ้ะ เพราะรู้ว่ารินชอบต้นกระบองเพชรมากๆ สมัยก่อนตอนที่คุณพ่อไม่ค่อยอยู่บ้านรินก็ได้ต้นกระบองเพชรนี่แหละเป็นเพื่อนคลายเหงา นั่งคุยกับมันทุกวัน ต้นไม้ก็มีชีวิตนะธิดา มันรู้ว่าเรารักมัน มันเลยออกดอกสวยๆ มาให้เราชื่นชมแบบนี้ไง”
“พ่อของรินดูรักรินมากนะ” ธิดารัตน์อุ้มลูกโยกตัวไปมาเพื่อกล่อมลูกสาวตัวน้อยให้นอนหลับ เด็กหญิงโชคดีเป็นเด็กดี กินง่าย นอนง่าย ไม่กวนหรือร้
