(เมล)
'เดี๋ยวนั่งรอคิวตรงนั้นก่อนนะคะ'
'ค่ะ..'
ฉันพยักหน้ารับพยาบาลที่บอกก่อนจะเดินมานั่งรอคิวบนเก้าอี้ที่ตอนนี้มีแต่ญาติของคนที่มาหาหมอนั่งรอ จริงๆที่แห่งนี้มันก็ไม่ได้ดูน่าอึดอัดและน่ากลัวอย่างที่ฉันคิดไว้ว่ามันควรจะเป็น...และคนอื่นๆมีคนพามาแม้เขาจะยังไม่พร้อมเลี้ยงเขาก็มาให้กำลังใจกันแต่ฉันไม่...ข้างกายฉันไม่มีใครเลย..
'คุณเมลเชิญเข้าห้องเลยค่ะ เดี๋ยวเตรียมตัวก่อนนะคะ'
'ค่ะ'
พรึบ
ฉันขยับลุกพร้อมกับเดินตามพยาบาลเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุด เพื่อเปลี่ยนเป็นชุดคนไข้หลังจากเปลี่ยนเสร็จฉันก็มายืนมองตัวเองที่หน้ากระจกอีกครั้ง นี่มันถูกแล้วใช่ไหม...การที่ฉันตัดสินใจพาตัวเองมาเพื่อจบปัญหาแบบนี้มันถูกแล้วจริงๆสินะ
พรึบ
'ขอโทษนะ'
มือที่กำลังวางอยู่บนอ่างล้างมือขยับมาลูบท้องตัวเองช้าๆ แต่ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นน้ำตากลับไหลลงมาอย่างควบคุมไม่อยู่ ฉันร้องไห้ออกมาราวกับคนบ้าภายในห้องน้ำจนพยาบาลที่
