(ธีร์)
"ครับ ยังไงขับรถกลับได้เลยเดี๋ยวผมหาทางกลับเอง"
(ได้ครับ)
ผมกดวางสายจากคนขับรถก่อนจะหันมองไปทางเกมเซนเตอร์อีกครั้งหลังละสายตามาคุยโทรศัพท์ แต่พอหันไปรอบนี้กลับไม่เจอเมลที่นั่งอยู่แล้ว แถมเจ้าตัวเล็กนั่นก็กำลังเดินร้องไห้ออกมาจากเกมเซนเตอร์ผ่านหน้าผมไปอีก..
"ฮึก..แม่ฮะ..แม่อยู่ไหน"
"เวร"
ผมที่กำลังนั่งอยู่ที่ร้านกาแฟตรงหน้าเกมเซนเตอร์จำใจต้องเดินออกมาจากร้านพร้อมกับเอื้อมมือไปจับไหล่เด็กชายตัวน้อยที่กำลังร้องไห้อยู่ รองเท้าก็ไม่ใส่แล้วนี่ออกมาจากบ้านบอลได้ไง?
"ทำไมถึงเดินออกมาล่ะ?"
"แม่ ฮึก...แม่ไปไหนก็ไม่รู้ฮะ"
"แม่...ใช่สินะ แล้วแม่ไปไหนล่ะเนี่ยรองเท้าด้วยทำไมไม่ใส่"
"ไม่รู้ว่าแม่เก็บไว้ให้ที่ไหน...คุณลุงแม่ทิ้งผมไปแล้วเหรอฮะ?"
ผมขมวดคิ้วมองเจ้าเด็กที่ไม่ได้กลัวถึงอันตรายตอนได้คุยกับคนแปลกหน้าเลย เขาไม่ได้ระวังผมเลยแม้จะเจอกันครั้งแรก...ผมนั่งยองๆลงตรงหน้าเจ้าตัวเล็กพร้อ
