เช้าวันต่อมา
ณ ห้องพักของยี่หวา
“มาร์...น้องมึงกลับมายัง” ฉันถามคนในสายด้วยหัวใจที่เต้นแรง ภาพเหตุการณ์วนเวียนในหัวทำเอาไม่ได้นอนทั้งคืน
โชคดีนะที่ตอนนี้ฉันอยู่ในช่วงพักร้อน นึกสภาพตัวเองไม่ได้นอนแล้วไปทำงาน...เฮ้อ! เพราะเด็กบ้านั่นแหละ!
(คิดถึงไอ้เตมากขนาดนั้นเลย? ถึงโทรมาถามหามันแต่เช้า) เสียงของมาร์เหมือนว่าพึ่งตื่น ปกติต้องด่าฉันแล้วนะที่โทรมากวนแบบนี้แต่เมื่อคืนคงนอนเต็มอิ่มล่ะมั้ง
“อย่าพูดชื่อน้องมึงได้มั้ย ต้องการคำตอบไม่ได้ให้ย้อนถาม” เป็นพี่ชายต้องรู้สิ
(ไม่รู้) ไม่น่าคาดหวังว่ามาร์จะสนใจน้องชายตัวเองอะไรขนาดนั้นเลย
“มึงเป็นพี่ชายนะ”
(ก็ไม่รู้ แต่ยังหรอกถ้ามันมาต้องมีคนมาบอก)
“....” ไม่รู้จริง ๆ ด้วย ถ้าพูดออกไปละก็ว่าฉันเจอเตกีลาเมื่อคืนและ...น้องชายตัวเองเป็นบ้ามาจูบฉันพูดออกไปได้มั้ย!
ยังไม่เข้าใจการกระทำ ยั่วโมโห กวนประสาทแต่เรื่องแบบนี้มัน กรี๊ด! สติแตก!
(เออมึง
