เท้าเล็กก้าวเดินไปอย่างจำนน ซึ่งเขาก็เดินตามออกมาติด ๆ จนกระทั่งพาฉันมาถึงห้องทำงานของเขาได้สำเร็จ เมื่อเราเข้ามาในห้องเรียบร้อยประตูก็ปิดลงพร้อมเสียงล็อกประตู
กริ้ก!
“ล็อกประตูอีกแล้ว” เสียงเล็กเอ่ยขึ้นแผ่วเบา ในจังหวะที่หมุนตัวกลับไปประจันหน้ากับผู้ชายที่เดินตามมา
“เมื่อคืนเราตกลงกันว่ายังไง” เขาไม่ได้สนใจคำพูดของฉันสักนิด
“มาหาเพื่อนแบบปกติและมาในเวลากลางวัน ไม่ควรจะมีปัญหาอะไรด้วยซ้ำ”
“ที่พูดเมื่อวานไม่เข้าหัวเลยใช่มั้ย” นัยน์ตาคมมองลงมา น้ำเสียงและใบหน้าเรียบเฉยนั่นกำลังทำให้รู้สึกว่าเตกีลากำลังไม่พอใจอย่างมาก
“เข้าหัว แต่ไม่ทำตาม”
“...ตอบได้ดีนิพี่ยี่หวา” ชมแน่ ๆ ฉันรับแต่คำชมเท่านั้น
“งั้นเอาแบบนี้ดีกว่า...เอาคืนไป” ฉันล้วงมือหยิบเช็คออกจากกระเป๋าแล้วยื่นไปให้เตกีลา
“....” อีกฝ่ายไม่ได้สนใจเช็คเลย สายตายังคงจ้องหน้าฉันอยู่แบบนั้น
“เปลี่ยนใจแล้วไม่ขายให้เด็ก ไม่ชอบเด็ก”
“.
