“เมื่อกี้ด่า?” เตกีลาถามกลับอาจจะได้ยินที่ฉันพูด แต่ไม่แน่ใจว่าด่าเขาหรือเปล่า
“เออ เด็กบ้า เด็กปากเสีย กวนตีน” ถามมาก็ตอบตรงอยู่แล้วด่าก็คือด่า ถ้าเป็นพี่ชายเขาฉันไม่ด่าแค่นี้แน่ ร่ายยาวทั้งคืนไม่ต้องได้หลับได้นอน
“หึ” โดนฉันด่าแต่กลับไม่ได้แสดงความไม่พอใจอะไรออกมาเลย รอยยิ้มมุมปากนั้นเหมือนกำลังสนุกหรือถูกใจคำด่าของฉัน
“หัวเราะอะไร”
“คนที่ยอมให้ด่าได้มีแค่แม่กับเมีย” เมียเหรอ...แล้วตอนพูดคำนั้นทำไมต้องยิ้มด้วยล่ะ สายตาที่มองมานั่นก็ด้วย
“งั้นก็จดลงลิสต์ในสมองไว้เลยว่าเพื่อนพี่ชายก็ด่าได้เหมือนกัน เอาสัญญามาอ่านฉันจะได้ไปรำคาญ” พูดจบฉันก็เอื้อมมือไปเพื่อจะแย่งเอาของในมือเตกีลามาเปิดอ่านสัญญา แต่คนที่ตัวสูงกว่าและแขนก็ยาวกว่านั้น ดึงมันหลบได้อย่างรวดเร็ว
หมับ! พรึ่บ!
เพียงเสี้ยววินาทีที่ฉันเข้าไปใกล้เขา แขนแกร่งโอบรั้งเอวบางแล้วดึงเข้าหาตัว ทำให้ใบหน้าของฉันกระแทกเข้ากับอกกว้าง จมูก
