1 ชั่วโมงต่อมา
“ฉันต้องการห้องส่วนตัว ถ้าให้ไม่ได้จำเป็นต้องขอกลับไปอยู่ห้องของตัวเอง” ร่างเล็กยืนกอดอกอยู่หน้าห้องแต่งตัว สภาพตอนนี้ยังอยู่ในชุดนอน
“มี” เตกีลาตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ในขณะที่เขากำลังติดกระดุมเสื้อ สายตาจ้องมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก
“มีแล้วทำไมไม่บอก ให้ฉันไปนอนโซฟาทำไม”
“ไปนอนเอง ยังกล้าโทษคนอื่นอีก” ที่เขาพูดก็จริงอีก แต่เรื่องที่เกิดขึ้นใครมันจะกล้าไปสู้หน้าในเวลานั้นล่ะ!
“ก็ควรบอก เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องให้ถามด้วย ดูแลในฐานะตัวทำเงินให้บริษัทนายหน่อยสิ”
“เมื่อคืนไม่ใช่เวลางานสักหน่อย ตามจริงถ้าหลังห้าโมงเย็นมันต้องเป็นพี่ดูแลผมด้วยซ้ำ ไม่ได้คุ้มกับเงินที่จ่ายเลย” ดวงตาคมมองมายังฉันตลอดการพูด และเมื่อพูดจบเขาก็หันกลับไปให้ความสนใจกับการแต่งตัวของตัวเองตามเดิม
“รวยแย่เลยรับงานขนาดนี้” พูดประชดใส่ความบ้าของตัวเอง ที่มันแก้ไขอะไรไม่ได้
ตื่นเช้ามาเตกีลาจำได้หม
