“พูดว่าอะไรนะ” ฉันต้องแสร้งทำเป็นได้ยินไม่ชัดในสิ่งที่อีกฝ่ายพูด
ไม่รู้พูดเล่นพูดจริง แต่รู้สึกเหมือนพูดจริงเลยนะ!
“เปล่า” เตกีลาตอบกลับด้วยน้ำเสียงปกติ แล้วเขาก็กลับไปให้ความสนใจที่การขับรถตามเดิม
บรรยากาศเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง ฉันเองก็ไม่รู้จะชวนคุยอะไรต่อ กลัวว่าถ้าพูดออกไปจะทำให้เขาอารมณ์ไม่ดีขึ้นมา อยู่เงียบ ๆ ก็น่าจะดีที่สุดแล้ว ขี้เกียจเถียงด้วยยิ่งตอนนี้เตกีลาชอบพูดอะไรแปลกประหลาดออกมาอีก แค่นี้ก็สับสนมากพอแล้ว
Reeee!
แต่แล้วเสียงเรียกโทรศัพท์ของฉันก็เข้ามาทำลายความเงียบระหว่างเรา มือเล็กควานหาต้นเสียงในกระเป๋าจนเจอ เมื่อหยิบมันขึ้นมาดูบุคคลที่โทรเข้ามาก็พบว่าเป็น ‘พี่ไหม’ ฉันรีบกดรับสายในทันที
ติ๊ด!
“ฮะ”
(ยี่หวามากับใคร ใครพามา พี่โทรถามลุงบุญแก่บอกว่ายี่หวาสั่งให้หยุด!) เสียงแหลมชวนปวดหูของพี่ไหม ดังลอดออกจากปลายสายก่อนฉันจะพูดจบด้วยซ้ำ ทำเอาต้องยกโทรศัพท์ห่างออกจากหูตั
