บทที่ 11
เกมบ้าอะไรเนี่ย
“น้องเจนนั่งรถตู้คันเดียวกับพี่เลย” ณดลเอ่ยทักเมื่อเห็นหญิงสาวเดินถือกระเป๋ามาที่รถ
“มาเดี๋ยวพี่ช่วยเอง”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่ดล เจนถือได้เบาๆ เอง”
เจนพูดพลางหิ้วกระเป๋าส่งให้คนขับก่อนจะเดินเข้าไปนั่งบนรถที่มีคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว
“น้องเจนมาเลยค่า นั่งนี่เลย จะได้นั่งสบายๆ” กิ่งจองที่นั่งเดี่ยวไว้ให้เจน
“ขอบคุณค่ะ”
ณดลเข้ามาข้างในรถแอ๋มรีบพูดขึ้นมา
“ดลมานั่งตรงนี้ได้นะ” เธอเว้นที่นั่งข้างๆ ไว้รอเขา
“อ้อ ขอบคุณครับ”
ทั้งแปดเข้าไปนั่งในรถตู้เพื่อมุ่งหน้าไปยังโรงแรมหรูริมทะเล เจนนั่งฟังเพลงไปเรื่อยๆ
หนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาเธอยังคงไปฝึกงานตามปกติแต่ดีที่ช่วงนี้ท่านประธานเหมือนจะงานยุ่ง ตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไม่ได้ไลน์มาหาเธออีกเลย จริงๆ แล้วเจนเห็นเขาเข้าออฟฟิศแค่วันพุธกับเมื่อวานแค่นั้น แถมยังนั่งง่วนอยู่หน้าคอมไม่ออกมาพบป่ะผู้คนเหมือนเช่นเคย เจนก็บอกไม่ถูกว่าโล่งใ
