“ไม่ต้องขอโทษพี่หรอก ว่าแต่คอไปโดนอะไรมาแดงช้ำเชียว หรือว่ายุงกัด”
หญิงสาวเบิกตากว้างตกใจ รีบยกมือขึ้นลูบลำคอของตัวเองไปมาทันที
“เอ่อ...คงจะใช่ค่ะ ยุง...ยุงน่าจะกัด”
มันไม่ใช่รอยยุงกัด แต่มันคือรอยดูดเม้มจากริมฝีปากของเมสันต่างหาก
“นั่นไง งั้นก็เข้าไปในห้องเถอะ แล้วยัยหนูล่ะเป็นยังไงบ้าง”
“ยัยหนูเพิ่งหลับไปน่ะค่ะ ช่วงนี้มีแต่กินกับนอนอย่างเดียวเลย เลี้ยงง่ายมากๆ” หญิงสาวพูดขึ้นขณะเดินนำ พากิตติพงษ์เข้ามาภายในห้องเช่า “ขอบคุณพี่พงษ์มากนะคะที่ซื้อข้าวเย็นมาให้ลัลทุกวันเลย”
“ไม่ต้องขอบคุณพี่หรอก พี่ทำเพราะอยากทำน่ะ ไม่ได้หวังผลตอบแทนอะไรเลย”
“ยังไงลัลก็เกรงใจอยู่ดีนั่นแหละค่ะ”
“พี่เต็มใจทำ ลัลอย่าทำให้พี่เสียน้ำใจเลยนะ”
ลัลดาไม่รู้จะปฏิเสธอะไรออกไปอีก จึงทำได้แค่ระบายยิ้มเพียงเท่านั้น “ขอบคุณอีกครั้งค่ะ”
กิตติพงษ์ระบายยิ้ม ทรุดนั่งลงกับพื้น พลางเอ่ยถามเมื่อหันไปเห็นกองของใช้ที่เม
