ลัลดาอุ้มลูกสาวของตัวเองลงจากรถของกิตติพงษ์ พร้อมกับกระเป๋าสะพายข้างใบใหญ่ที่ด้านในบรรจุของใช้เด็กอ่อนแทบทั้งนั้น
“ขอบคุณนะจ๊ะ พี่พงษ์ไปทำงานเถอะ ไม่ต้องรอลัลหรอก น่าจะนานเลยแหละจ้ะ”
“แต่พี่เป็นห่วงลัลกับยัยหนู”
“ไม่เอาค่ะพี่พงษ์ ลัลไม่อยากให้ตัวเองกับลูกต้องเป็นต้นเหตุให้พี่โดนไล่ออกจากงานนะจ๊ะ ไปทำงานเถอะจ้ะ ลัลอยู่ที่นี่มาจะปีแล้ว หาทางกลับบ้านได้อยู่แล้วจ้ะ ไม่ต้องเป็นห่วง”
กิตติพงษ์ยังคงมองด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ไม่อยากทำให้ตัวเองต้องเดือดร้อนเพราะตกงาน
“ลัลแน่ใจนะว่ากลับเองได้”
“แน่ใจสิจ๊ะ พี่พงษ์ไปเถอะจ้ะ”
“อืม งั้นพี่ไปก่อนนะ เดี๋ยวกลางวันจะโทรหา”
“จ้ะพี่พงษ์”
ลัลดายืนรอจนรถของกิตติพงษ์แล่นออกไปจากโรงพยาบาล จึงตัดสินใจเดินเข้าไปภายในตึกในส่วนของแผนกกุมารเวช โดยไม่ทันสังเกตว่ามีใครกำลังจ้องมองอยู่
“นั่นไง ตรงตามรูปเลย ใช่แน่นอน”
ผู้ชายสวมแว่นตาดำตัวใหญ่ หันไปพูดกับผู้ชาย
