กิตติพงษ์วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหาลัลดาในห้องเช่า เมื่อรู้ข่าวว่าหญิงสาวถูกรถเฉี่ยวชนที่หน้าโรงพยาบาล
“ลัล...ไม่เป็นไรใช่ไหม”
“พี่พงษ์...” ลัลดาร้องไห้สะอึกสะอื้น โผเข้ากอดร่างของกิตติพงษ์อย่างขวัญเสีย
“ทำใจดีๆ ไว้นะลัล ไม่มีอะไรแล้ว”
ลัลดาขยับตัวออกห่าง และเงยหน้าขึ้นมองกิตติพงษ์ทั้งน้ำตา
“แต่ยัยหนู...ยัยหนูบาดเจ็บสาหัสเลยค่ะพี่พงษ์ คุณหมอบอกว่าต้องส่งตัวไปรักษาที่โรงพยาบาลเอกชนในตัวเมือง เพราะเครื่องไม้เครื่องมือครบกว่า”
“แล้วตอนนี้ใครเฝ้ายัยหนูล่ะลัล” กิตติพงษ์ก็เป็นห่วงลูกสาวของลัลดามากเช่นกัน
“คุณหมอไม่ให้ลัลเยี่ยมยัยหนูเลยจ้ะ ตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้น ลัลยังไม่เห็นหน้าลูกเลย”
“อ้าว เป็นไปได้ยังไง”
“คุณหมอบอกว่าตอนนี้ให้เยี่ยมไม่ได้ ให้ลัลกลับบ้านมาก่อน พี่พงษ์รู้ไหมว่าลัลใจจะขาดอยู่แล้ว เป็นห่วงยัยหนูเหลือเกิน” ลัลดาร้องไห้สะอึกสะอื้น ห่วงหาเลือดในอกใจแทบขาด
“พี่เข้าใจลัล...งั้
