“แล้วถ้าคุณเมสันไม่ให้ล่ะลัล”
“เขาต้องให้ค่ะ ลัลจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้เขายอมให้ลัลยืมเงินมารักษายัยหนู”
กิตติพงษ์ถอนหายใจแผ่วเบา พลางดึงร่างสั่นสะท้านของลัลดาให้ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง
“พี่เอาใจช่วยนะลัล...เพราะการหยิบยืมเงินจากคุณเมสันมันก็ยังอันตรายน้อยกว่าไปกินข้าวกับคนแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน”
“ขอบคุณนะคะพี่พงษ์...ที่ช่วยแนะนำลัล”
“ก็เพราะพี่เป็นห่วงลัลกับยัยหนูมากยังไงล่ะ แต่พี่ไม่มีเงินมากพอที่จะช่วยเหลือลัลได้”
“แค่ปลอบใจลัล ช่วยแนะนำหนทางให้ลัล แค่นี้ลัลก็ขอบคุณมากแล้วค่ะพี่พงษ์ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ” หญิงสาวยกมือไหว้กิตติพงษ์อย่างซาบซึ้งในน้ำใจ
“งั้นเข้าไปกินโจ๊กนะ แล้วก็นอนพักซะ พรุ่งนี้พี่จะมารับลัลไปเยี่ยมยัยหนูแต่เช้า”
“ค่ะพี่พงษ์...ขับรถกลับดีๆ นะคะ”
“ขอบคุณครับ ล็อกประตูห้องด้วยล่ะ”
“ค่ะ” หล่อนยืนมองจนท้ายรถของกิตติพงษ์หายไปในความมืดแล้ว จึงดึงบานประตูให้ปิดสนิทลง แล้
