บทพิศวาสยาวนานเกิดขึ้นไม่รู้จบ กว่าจะได้หยุดพักก็ต่อเมื่อผู้ชายที่คร่อมอยู่เหนือร่างหมดเรี่ยวหมดแรงนั่นแหละ
“ฉันให้เธอพักครึ่งชั่วโมง แล้วเราจะมาต่อกันใหม่”
เขาพลิกร่างลงจากเนื้อตัวอ่อนแรงของหล่อน และเอี้ยวตัวมามองด้วยสายตาเย็นชา หล่อนแก้มแดงก่ำด้วยความอับอาย
“แต่ลัล...ไม่ไหวแล้วค่ะ”
“ห้ามบ่น ห้ามพูดว่าไม่ไหว เพราะฉันยังไหว ยังกระแทกเธอได้อีกเรื่อยๆ”
นี่เขาเอาเรี่ยวเอาแรงมาจากไหนนักหนานะ ขนาดหล่อนไม่ได้เป็นคนคุมเกมสวาท หล่อนยังเหนื่อยแทบขาดใจขนาดนี้ แล้วเขาล่ะ เขาที่โยกคลึงตลอดเวลา ทั้งโยกทั้งกระแทกเข้าหา แต่กลับไม่มีวี่แววความอ่อนล้าให้เห็นเลย
“แต่ลัล...”
“อย่าขัดใจฉัน ลืมไปแล้วหรือไงว่าเธอเป็นแค่อีตัวที่ฉันซื้อมาบำเรอความใคร่ด้วยเงินห้าแสนบาท”
หล่อนน้ำตาร่วงเม้มปากเป็นเส้นตรง เจ็บช้ำในอกเหลือเกิน
“ค่ะ อยากทำอะไรลัลก็ทำเลย ลัลไม่มีทางเลือกนี่”
“สาวน้อย...เธอมีทางเลือก แต่เธอ
