“มีอะไรเหรอ”
ลัลดาหันมามองจ้องหน้าเมสัน ก่อนจะเอ่ยถาม “คุณไมค์สั่งทำสนามเด็กเล่นเหรอคะ”
คนถูกถามไหวไหล่เล็กน้อย ก่อนจะตอบ “ใช่ ถามทำไม”
“ก็...คุณไมค์...สร้างทำไมคะ หรือว่าสร้างให้หลานๆ ของคุณไมค์เล่น”
เมสันเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าลัลดา โน้มศีรษะต่ำลงไปหาจนปลายจมูกแทบชนกัน
“ฉันสร้างให้ยัยหนูไง”
“คะ?”
“ทำไมต้องแปลกใจด้วยล่ะ ฉันมีเงิน ฉันจะทำอะไรที่อยากทำก็ได้ จริงไหม”
หล่อนเม้มปากแน่นไม่พอใจ “ลัลทราบค่ะว่าคุณไมค์รวยมาก รวยที่สุด แต่คุณไมค์ไม่จำเป็นจะต้องมาทำอะไรให้ลูกของลัลแบบนี้นะคะ ลัลไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณค่ะ”
“ฉันไม่ได้ทำให้เธอนี่ ฉันทำให้ยัยหนู เธออย่ามายุ่งหน่อยเลยน่า”
“แต่ว่า...ยัยหนูยังเป็นทารกอยู่เลยนะคะ กว่าจะเดินได้ก็อีกเป็นปี สนามเด็กเล่นที่คุณไมค์สร้างคงไม่ได้ใช้งานหรอกค่ะ เพราะลัลคงพาลูกไปจากบ้านคุณไมค์ก่อน”
“ถ้าฉันไม่ให้ไป เธอก็ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นแหละ”
“แต่เราทำสัญญาก
