กวินหันหน้ามามองเธอแวบหนึ่ง ก่อนเอ่ยเสียงนุ่มที่เธอไม่เคยชิน “แล้วใครล่ะแอบถักถุงมือถุงเท้าให้ลูก ฉันน่ะทำอะไรแบบนั้นไม่เป็นหรอกนะ” เขาหยุดหายใจชั่วครู่ เหมือนกลืนความรู้สึกบางอย่างลงไป “แต่ฉันก็อยากจะให้อะไรเขาบ้าง… อยากจะทำเพื่อเขาเหมือนกัน”
เด็กสาวเงียบงัน มองหน้าเขาด้วยความตื้นตัน หัวใจเธอเต้นแรงเพราะไม่คิดว่าผู้ชายคนนี้…
คนที่เคยเย็นชา คำพูดเฉียบคม จะเปลี่ยนไปใส่ใจเธอกับลูกมากขนาดนี้
เสียงทุ้มเอ่ยต่อช้า ๆ “แล้วก็… ต่อไปนี้ไม่ต้องแอบทำอะไรอีกนะ… ถ้าเธออยากทำ ฉันจะคอยช่วยอยู่ข้าง ๆ เอง…”
มือเล็กของเธอค่อย ๆ เอื้อมไปจับมือใหญ่ที่วางอยู่บนตัก เธอบรรจงยกขึ้นมาจูบเบา ๆ ที่หลังมือ ราวกับจะขอบคุณจากหัวใจ
เป็นครั้งแรกที่ณัฐณิชาได้ออกมาข้างนอกกับกวิน มือหนาของเขาจับมือเธอแน่นไม่ยอมปล่อยท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่มองเข้ามา กวินก้าวไปข้างหน้าอย่างมั่นคง เมื่อรู้สึกได้ถึงมือเล็กที่สั่นน้อย ๆ เพรา
