“วิน… หนูณิเป็นยังไงบ้าง?” เสียงมารดาดังขึ้นด้วยความเป็นห่วง
กานดารีบมาทันทีที่รู้ข่าว โดยมีเจษฎาเป็นคนช่วยเข็นวีลแชร์ให้ เธอเองก็รักและห่วงใยณัฐณิชาไม่แพ้กวินเลย
“ถ้าแม่บอกวิน… เรื่องนี้คงไม่เกิดขึ้น…” เธอพูดเสียงเศร้าสะท้อนใจ
“แม่รู้เหรอครับ… ว่าณิท้อง? แล้วทำไม… ทำไมมีแต่ผมคนเดียวที่ไม่รู้? ทำไมเธอไม่คิดจะบอกผมบ้าง…”
กวินตัดพ้อด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด เขารู้สึกเหมือนหัวใจถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ ถ้าเขารู้แม้เพียงนิด… เขาจะไม่มีวันใจร้ายกับเธอแบบนั้น
“เพราะวินน่ากลัวไงลูก…” กานดาพูด น้ำเสียงสั่นเครือ “หนูณิ… เวลาพูดถึงวิน เธอทั้งตัวสั่น ทั้งร้องไห้… เธอพร่ำบอกแต่ว่ากลัวว่าวินจะทำอะไรน้องไว้บ้าง… ฮึก… แม่ผิดเอง… ที่ไม่ได้อยู่เลี้ยงลูกให้ดี…”
“ผม… ขอโทษ…”
กวิน วิรุฬธนกิจ ผู้ชายที่เคยแข็งแกร่งดั่งภูผา ตอนนี้ทิ้งตัวลงนั่งกับพื้น กอดมารดาเอาไว้แน่น เสียงสะอื้นดังสั่นอยู่ในลำคอ ไหล่กว้างที่เคยมั่นคง
