เสียงสะอื้นของชายหนุ่มผู้แข็งแกร่งทำให้หัวใจของกานดาบีบแน่น เธอเอื้อมมือมากุมมือเขาไว้แน่น
“ไม่ใช่นะ… ไม่ใช่เลยลูก… ฮึก… แม่… ไม่เคย… ไม่เคยรักใครนอกจากลูก… แม่… ถูกบังคับให้ออกไป… ปู่ของลูก… เขาไม่ต้องการแม่”
เสียงเธอเบาลงจนแทบเป็นกระซิบ
“แม่… ไม่เคยอยากทิ้งวิน… แต่แม่ไม่มีทางเลือก…”
กวินก้มหน้าลง ซุกกับตักแม่ น้ำตาไหลเปียกเสื้อตัวบางจนชื้น เขาไม่ได้พูดอะไรอีกนอกจากร้องไห้ เหมือนเด็กที่กลับมาอยู่ในอ้อมกอดแม่อีกครั้งหลังรอคอยมาทั้งชีวิต
ย้อนไปเมื่อยี่สิบปีก่อน
คุณพ่อเป็นคนแนะนำให้กวินรู้จักกับวิทวัส ในตอนนั้นกวินอายุสิบขวบ ส่วนวิทวัสเพิ่งห้าขวบ เด็กชายจึงเอ็นดูวิทวัสเหมือนน้องชายแท้ๆ
วิทวัสมาเล่นที่บ้านของกวินแทบทุกวัน เพราะบ้านของเขาทั้งสองอยู่ติดกัน ตั้งแต่จำความได้ กวินคิดมาตลอดว่าวิทวัสเป็นเหมือนคนในครอบครัว เป็นหนึ่งในเครือญาติที่สนิทกัน
จนกระทั่งวันหนึ่ง ขณะที่ทั้งสองกำลังเล
