“อุ๊บ!..อ๊อกกก!”
ร่างเล็กดีดตัวลุกพรวดจากที่นอน รีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันทีเมื่อแสงแรกของวันเริ่มสาดส่อง อาการแพ้ท้องที่เก็บกดไว้กลับกำเริบอย่างรุนแรง ณัฐณิชาโก่งคอสำรอกน้ำย่อยออกมา จนแสบคอจนแทบจะร้องไห้
“นี่ ไปหาหมอหรือยัง ทำไมยังไม่หายอีกล่ะ” มือใหญ่ลูบหลังเธออย่างนุ่มนวลเหมือนทุกครั้ง กวินเปิดน้ำใส่แก้วให้เธอบ้วนปาก
“คือ...หมอบอกว่าเป็นแค่กระเพาะ ไม่มีอะไรน่ากังวล” ณัฐณิชาปัดป้องด้วยคำโกหกที่ออกมาจากใจ กวินไม่ได้ถามต่อ เขาประคองร่างเล็กให้นั่งลงบนเตียง พร้อมกับเช็คไข้ไปด้วย
“กินข้าวให้ตรงเวลานะ วันนี้ฉันพาไปหาหมอดีกว่าไหม”
“ไม่ค่ะ…คุณวิน ถ้าวันนี้มีเวลา…. ขอคุยด้วยได้ไหมคะ” น้ำเสียงของเธอแฝงความหวังเล็กๆ กวินขมวดคิ้วเล็กน้อย คิดว่ากระต่ายของเขาคงอยากได้อะไรพิเศษช่วงนี้ เพราะเขาก็ไม่ค่อยมีเวลาให้เธอเหมือนก่อน
“ได้สิ แต่ตอนนี้นอนพักก่อน ยังเช้าอยู่เลย ยังอยากอาเจียนไหม”
เด็กสาวส่ายหน้า
