เสียงทุ้มลึกที่ดังขึ้นทำให้ดาราวดีหยุดความคิดของตัวเองลงหากแต่หญิงสาวก็ยังไม่ยอมหันไปตามต้นเสียง เธอนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นกระทั่งร่างสูงใหญ่ก้าวเข้ามาและหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตรงหน้า โธมัสนั่งในท่าแยกขาเล็กน้อยและเอามือประสานไว้ตรงหน้า นั่นเองที่ทำให้ร่างแน่งน้อยอดไม่ได้ที่จะเลื่อนสายตามาหยุดที่ใบหน้าของเขา แสงแดดอ่อนสาดส่องลงมาอาบไล้ใบหน้าคร้ามเข้มที่ยังหล่อเหลาจับใจ
“หมอบอกว่าอีกสองสามวันคุณจะได้กลับบ้าน”
ชายหนุ่มกล่าวขึ้น น้ำเสียงของเขาไม่เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว มันเต็มไปด้วยความอ่อนหวานและเธอรู้สึกได้ถึงความห่วงใยแฝงอยู่ภายในนั้น เรียวปากของดาราวดีราบเรียบ เธออยากจะยิ้มแต่ไม่อยากแสดงออกซึ่งอารมณ์ใด ๆ ให้เขาเห็นตอนนี้
“ขอบคุณค่ะ”
“ผมคิดว่าอาการของคุณดีขึ้นมาก และลูกของเรา...”
“ฉันดูแลตัวเองได้ค่ะ” เสียงของเธอขุ่นขึ้นมาในทันใด “คงไม่ต้องให้คุณลำบากมาเป็นธุระให้ฉันอีก หลังจากนี้ฉันจะ
