เสียงนั้นเจ็บแค้นแต่ไม่เท่ากับหัวใจที่แตกสลายของหญิงสาว ดาราวดีลู่ไหล่ลงอย่างหมดแรง ความอ่อนหวานที่เธอได้รับจากเขาเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นความหดหู่ที่กัดกร่อน เขาไม่ได้แค่เกลียดแต่ยังยัดเยียดความผิดบาปไว้ในใจให้เธอไม่มีวันจบสิ้น ใบหน้างามส่ายไปมา
“ฉันไม่ได้ต้องการสิ่งที่คุณว่ามา...คุณก็รู้ว่า...”
“คุณอาจจะไม่แคร์ด้วยซ้ำ! หรือคุณคิดว่าสิ่งที่คุณทำมันเกิดจากความตั้งใจของคุณจริง ๆ”
เขาโถมตัวเข้าหาหญิงสาวแล้วจับไหล่บางนั้นไว้แน่น ดวงตาของเขาขุ่นข้นและดาราวดีก็รู้ว่าตอนนี้โธมัสกำลังไม่ไว้วางใจในตัวเธอ
“โธมัส...”
“แต่งตัวซะ! ผมให้แม่บ้านจัดชุดมาให้คุณแล้ว”
“ได้โปรดฟังฉันสักนิดเถอะค่ะ”
“ผมจะให้คนของผมพาคุณไปส่งที่บ้าน...คุณต้องกลับบ้านของคุณ ยูบีอา”
เขาสั่งเสียงแข็ง และก่อนที่หญิงสาวจะโต้แย้งก็มีเสียงดังขึ้นที่ด้านนอก ชายหนุ่มหันกลับไปมองที่บานประตูซึ่งยังปิดสนิท เขาหันกลับมายังหญิงสาวอีกครั้
