เช้าวันเสาร์
แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ้าม่านผืนบางเข้ามาในห้องนอนกว้างของบ้านพิพัฒน์ไพศาล ลลินค่อย ๆ ขยับกาย มือบางประคองหน้าท้องที่กลมโตเต็มสองมือ รู้สึกถึงแรงเตะเบา ๆ จากภายในราวกับเจ้าตัวเล็กอยากทักทายให้แม่ไม่ลืมว่า “หนูอยู่ตรงนี้นะ”
“อื้อ…” เธอครางแผ่ว ยกตัวลุกขึ้นช้า ๆ เพราะตอนนี้แค่จะเปลี่ยนท่านั่งก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเหมือนเมื่อก่อน
ทันใดนั้น มือหนาก็เอื้อมมาประคองต้นแขนไว้
“เบา ๆ สิครับคุณแม่คนเก่ง”
เสียงทุ้มคุ้นเคยดังข้างหู ภูผายกหมอนวางไว้ด้านหลังแล้วช่วยพยุงให้เธอนั่งสบายขึ้น ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ ลูบหน้าท้องที่นูนเด่นด้วยสายตาอ่อนโยน
“วันนี้วันอะไร รู้ตัวไหม” เขาถามยิ้ม ๆ
ลลินมุ่นคิ้ว คิดครู่หนึ่ง “วันเสาร์… วันหยุด?”
ภูผาหัวเราะเบา ๆ แล้วเอานิ้วเขี่ยปลายจมูกเธอ “ครบรอบหนึ่งปีไงครับ หนึ่งปีเต็มที่เรากลับมาคบกันใหม่”
ลลินเบิกตากว้าง “จริงสิ! ลลินลืมสนิทเลย… พี่ภูจำได้ด้วยเหรอคะ
