ขณะนั้นเองมินนี่น้ำตาคลอ พูดเสียงสั่น มือเล็กกำชายกระโปรงแน่น
“ถ้าอย่างนั้น…มินนี่ก็ไม่อยู่ทานข้าวเย็นแล้วค่ะ คุณป้า มินนี่ขอลากลับก่อน”
พูดจบเธอก็ก้มศีรษะอย่างเสียไม่ได้ น้ำตาไหลพราก ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป ร่างเล็กสะอื้นเบา ๆ ทุกก้าวเต็มไปด้วยความอับอาย ความน้อยใจ และความเจ็บปวดที่ไม่คิดว่าจะถูกตัดขาดตรงหน้าโต๊ะอาหารของบ้านที่เธอเคยคิดว่าเป็นเหมือนบ้านของตัวเอง
ด้านคุณหญิงวรรณีแม่ของภูผา เหลือบมองตาม พลางถอนหายใจเบา ๆ
“เด็กคนนี้…ก็ผูกพันกับบ้านเรามานาน ฉันเองก็สงสาร แต่ถ้าเลือกผิดทางก็ช่วยอะไรไม่ได้”
ส่วนคุณหญิงย่าเอ่ยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่แฝงด้วยความเด็ดขาด
“ความผูกพันกับครอบครัวเรา ไม่ได้สำคัญเท่ากับความจริงใจและมารยาทหรอกวรรณี ต่อให้โตมาด้วยกัน แต่ถ้าไม่รู้จักเคารพผู้อื่น สุดท้ายก็อยู่ด้วยกันไม่ได้”
ด้านลลินที่นั่งอยู่ข้างภูผา กำมือแน่นอย่างเกรงใจ เธอรู้สึกผิดที่ตนเองกลายเป็นต้นเ
