สองวันต่อมา
ที่สนามบินเชียงใหม่ บริเวณขาออก
ลลินกับภูผายืนข้างกัน มือของเธอยังกุมมือแม่ไว้แน่น ดวงตาสั่นไหวเพราะความผูกพันและความห่วงใย ส่วนแม่ยิ้มทั้งน้ำตา พยายามกลั้นใจให้เข้มแข็ง เอ่ยอวยพรให้ทั้งสอง
“เดินทางดี ๆ นะจ๊ะลูกทั้งสอง… แม่ขอให้ลูกรักกันมาก ๆ ต่อให้เจออุปสรรคสักแค่ไหน ก็อย่าปล่อยมือกันนะ”
เรียวปากสีหวานพูดด้วยน้ำเสียงสั่น เงยหน้ามองแม่
“ค่ะคุณแม่… คุณแม่ก็ดูแลตัวเองดี ๆ นะคะ เดี๋ยวคุณพ่อก็เดินได้แล้ว ลลินจะโทรหาบ่อย ๆ ไม่ปล่อยให้คิดถึงนานแน่นอนค่ะ”
หญิงวัยกลางคนพยักหน้ารับ ยกมือขึ้นลูบผมลูกสาวอย่างอ่อนโยน
“จ้ะ…ลูกเป็นความภูมิใจของแม่เสมอ”
จากนั้นแม่ก็หันไปสบตาภูผา สีหน้าจริงจังขึ้นเล็กน้อย
“เอ่อ…ภูผาจ๊ะ”
ภูผายกมือไหว้อย่างนอบน้อม
“ครับคุณป้า”
“ป้าจะรอวันที่เรากลับมาที่นี่อีกครั้งนะ… คราวนั้น ป้าคงได้เรียกเธอว่า ‘ลูกเขย’ หรือ ‘ลูกชาย’ ได้เต็มปากสักที… แล้วภูผาก็จะเรี
