เช้าวันอากาศดี แสงแดดลอดผ้าม่านสีขาวนวลส่องเข้ามาในห้องนั่งเล่นคฤหาสน์พิพัฒน์ไพศาลสกุล
ลลินนั่งอยู่บนโซฟาเบจ มือเล็ก ๆ ถือไหมพรมสีฟ้าอ่อน ถักวนทีละห่วงอย่างตั้งใจ ใบหน้ากลมใสยิ้มละมุนทุกครั้งที่ได้จินตนาการถึงลูกในท้อง
“ลูกคะ อีกไม่นานหนูก็จะได้ใส่หมวกฝีมือแม่แล้วนะ อากาศหนาว ๆ จะได้ไม่ป่วยไง”
เรียวปากสีหวานพูดพลางหัวเราะเบา ๆ เพราะรู้สึกถึงแรงดิ้นตอบรับจากเจ้าตัวเล็กในท้อง
แต่ยังไม่ทันได้ถักแถวต่อไป ความปวดหน่วงที่หน้าท้องก็แล่นวาบขึ้นมาจนเธอเผลอทำเข็มถักหลุดจากมือ
“อื้อ…”
ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บ มือเรียวรีบกุมท้องแน่น ความรู้สึกมันไม่เหมือนการบีบรัดแบบเบา ๆ ที่เคยเป็น แต่มันแรงกว่า หนักกว่า เหมือนลูกน้อยกำลังจะมาในวินาทีนี้
“คุณหนูคะ! เป็นอะไรไปคะ”
ขณะนั้นเองแม่บ้านรีบวิ่งเข้ามา เห็นลลินเหงื่อผุดเต็มหน้าผากก็แทบร้องเสียงหลง
“ละ…ลินปวดท้อง… คงจะ…คลอดแล้วค่ะ!”
ไม่รอช้าแ
