ครึ่งชั่วโมงต่อมา หลังจากซื้อของที่ตลาดเสร็จ
คนตัวเล็กก็กลับมาถึงบ้านไม้สองชั้นที่ดัดแปลงชั้นล่างไว้สำหรับเปิดร้านอาหารตามสั่งเล็ก ๆ
อากาศที่เชียงใหม่เย็นสบาย ลมพัดกลิ่นหอมของเครื่องเทศที่เตรียมไว้โชยมาแตะจมูก
ส่วนภูผาที่ตามลลินมากวาดตามองรอบ ๆ ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ
“อืม ทำเลดี อากาศก็ดี… แต่รู้ไหมลลิน จะดีกว่านี้ ถ้าไปอยู่กับพี่ มันจะเหมาะกว่าเยอะ”
เจ้าของใบหน้าสวยหันขวับ ทำตาเขียวทันที
“นี่พี่พูดแบบไม่ให้กำลังใจกันเลยเหรอคะ พ่อกับแม่ตั้งใจทำร้านนี้มากนะ”
คนตัวสูงยกมือขึ้นเหมือนยอมแพ้ แต่ยกยิ้มมุมปาก
“พี่ไม่ได้ว่าร้านไม่ดี ลลิน…แค่หมายความว่าลลินเหมาะกับการเป็นคุณผู้หญิงมากกว่า ไม่ต้องเหนื่อยแบกของจากตลาด ไม่ต้องตื่นแต่เช้ามาเตรียมของ แค่ยิ้มให้พี่ก็พอแล้ว”
หญิงสาวสะอึกเล็กน้อย ก่อนจะรีบเบือนหน้าไป
“พี่พูดอะไรเพ้อเจ้ออีกแล้ว… ลลินไม่ใช่เจ้าหญิงในวังนะคะ ที่ต้องมีคนตามใจตลอดเวลา
