“เพราะผมรักลลินครับ… ต่อให้ตระกูลผมเคยผิดพลาดแค่ไหน แม้จะไม่ใช่ความผิดโดยตรง แต่ผมก็อยากใช้ชีวิตที่เหลือชดเชยให้เธอ เพราะฉะนั้น…ผมขอให้คุณแม่อนุญาต ให้ลลินกลับกรุงเทพไปกับผมด้วยครับ”
สิ้นคำพูดของภูผา แม่ของลลินมองทั้งสองสลับกันไปมา ก่อนถอนหายใจยาวอย่างหนักใจ
“เรื่องนี้แม่เอง…คงต้องถามความเต็มใจของลลินด้วยจ้ะ ไม่ใช่เรื่องที่แม่จะตัดสินใจแทนได้”
ชายหนุ่มหันมามองลลินอย่างมั่นใจ แทบไม่ปล่อยให้มีช่องว่างในคำตอบ
“ลลินบอกผมแล้วครับ ว่าจะไปด้วย… อีกสองวัน”
แม่ของลลินชะงัก ดวงตาเบิกกว้างอย่างแปลกใจ หันไปมองทางลูกสาว
“หืม… จริงเหรอจ๊ะลลิน”
คนตัวเล็กสูดหายใจเข้าลึก พยักหน้าช้า ๆ ก่อนเอ่ยเสียงเบาแต่หนักแน่น
“จริงค่ะแม่… ลลินบอกพี่เขาไว้ และลลินตัดสินใจแล้ว”
หญิงวัยกลางคนนิ่งเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนพยักหน้าเบา ๆ ราวกับยอมรับการเลือกของลูกสาว
ภูผาเห็นดังนั้นจึงรีบพูดต่อ ดวงตาคมจริงจังจนไม่มีแววเล
