กลางดึก
แสงไฟสลัวลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้อง บรรยากาศเงียบสงบจนได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของลลินที่หลับสนิทอยู่ข้าง ๆ
คนตัวสูงนั่งพิงหัวเตียง มือหนากดโทรศัพท์เครื่องหรู พูดสั่งการเสียงเรียบแต่น้ำเสียงแฝงความเด็ดขาด
“จัดการหาคนดูแลพ่อของลลินที่โรงพยาบาล… อืม ใช่ จัดรถรับกลับบ้านด้วย แล้วหาคนช่วยทำครัว ดูแลร้านอาหารให้แม่เธอด้วย”
ปลายสายตอบรับสั้น ๆ ก่อนวางไป เขากดปิดมือถืออย่างไม่ลังเล
ชายหนุ่มเหลือบมองร่างเล็กที่ซุกตัวอยู่บนเตียง ดวงตาเรียวคมที่เคยแข็งกระด้างกลับอ่อนลงอย่างที่แม้แต่ตัวเองยังแปลกใจ เขาโน้มตัวเก็บหมอนข้างที่คั่นกลาง โยนลงพื้นโดยไม่ใส่ใจ สิ่งเดียวที่เขาใส่ใจในตอนนี้คือผู้หญิงที่นอนอยู่ตรงหน้า
ภูผาเอนตัวลงแนบชิดร่างเล็ก ก่อนสอดแขนโอบกอดเธอจากด้านหลังอย่างแผ่วเบา กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของแชมพูจากผมยาวสลวยทำให้หัวใจเขาสั่นสะเทือน
“ลลิน… พี่คิดถึงลลินมากเลย รู้ไหม”
เสียงทุ้มนุ่ม
