จากนั้นเท้าเล็กก็ก้าวเข้ามาในห้องรับแขกของตระกูพิพัฒน์ไพศาลสกุล
ลลินเดินเข้ามาในบ้านอย่างเรียบร้อย ดวงตาคู่สวยกวาดมองรอบ ๆ ก่อนจะชะงัก เมื่อเห็นมินนี่นั่งกอดอกอยู่บนโซฟาใกล้ ๆ ภูผา
ทันทีที่ภูผาเงยหน้าขึ้นเขายิ้มกว้าง ให้หญิงคนรักทันที
“อาหารเย็นใกล้เสร็จแล้วครับ… ลลิน ไปไหนมานานจัง มีใครแกล้งอะไรหรือเปล่าเนี่ย”
เขาลุกจากที่นั่งทันที เดินตรงเข้าไปหาลลิน ก่อนจะเอื้อมมือไปรับกระเป๋าเล็ก ๆ จากเธออย่างเป็นธรรมชาติ
ลลินยิ้มบาง พยายามทำตัวปกติ
“ไม่มีค่ะพี่ภู… ลลินไม่ได้เจอใครที่ไหนเลย”
ภูผาพยักหน้าโล่งใจ โน้มตัวเข้ามาพูดเสียงทุ้มอบอุ่น
“ดีแล้ว… ถ้ามีใครกล้าแกล้งบอกพี่เลยนะ”
เขาวางมือลงบนแผ่นหลังของเธอเบา ๆ ก่อนจะพามานั่งข้างตัวเองที่โซฟา โดยไม่เหลือบมองไปทางมินนี่แม้แต่นิดเดียว
จากนั้นคนตัวสูงก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงชัดถ้อยชัดคำ
“นั่งตรงนี้แหละ จะได้ไม่ต้องไปไหน พักหน่อย เดี๋ยวรออาหารเสร็จ
