เช้าต่อมา ที่ห้องรับประทานอาหารของตระกูลพิพัฒน์ไพศาลสกุลเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของอาหารเช้าที่แม่บ้านจัดเตรียมไว้
พร้อมกับแสงแดดลอดผ่านกระจกบานใหญ่สะท้อนลงบนโต๊ะหรู
ภูผาวางถ้วยกาแฟลง มองคนข้าง ๆ ด้วยรอยยิ้มเจือความจริงจัง
“ลลินจะกลับไปทำงานกับพี่ไหม”
ลลินเลิกคิ้วทันที “หืม…ลลินลาออกแล้วไม่ใช่เหรอคะ ทำไมถึงไปทำได้อีก”
“พี่เป็นเจ้าของบริษัทซะอย่าง” เขาตอบเสียงเรียบแต่มั่นคง “ลูกน้องแค่คนเดียว เดินเอกสารด่วน ไม่มีปัญหา พี่มีสิทธิ์ดึงลลินกลับมาเมื่อไหร่ก็ได้”
ดวงตาของหญิงสาวไหวเล็กน้อย ก่อนจะยกแก้วน้ำผลไม้จิบเบา ๆ พยายามกลบความตื่นเต้นในใจ
“ก็ดีค่ะ…ลลินจะได้ไม่เบื่อด้วย ทำงานไม่กดดันก็ดีไปอีกแบบ ไม่ต้องกังวลเรื่องหนี้อีกแล้ว”
เพียงเอ่ยถึงเรื่องหนี้ น้ำเสียงของเธอก็อ่อนลงเล็กน้อย เหมือนจะยอมรับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นจริง ๆ
ทว่า
ครืด ครืด!
เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะสั่นสะเทือนขึ้นทันที ชื่อที่
