สองสัปดาห์ผ่านไป วันอัลตราซาวด์นัดถัดมา ทั้งคู่กลับไปหาแพทย์ด้วยหัวใจที่เต้นเร็วกว่าปกติ คราวนี้หมอยิ้มกว้างกว่าครั้งก่อน
“พร้อมฟังไหมคะ”
บนจอสลัว ๆ จุดกระพริบเล็ก ๆ เต้น “ตึก ๆ” เป็นจังหวะ แม้จะไม่เต้นแรงมากค่อนข้างเงียบ แต่ชัดเจนเกินพอ
ด้านลลินกลั้นหายใจแว้บเดียว ก่อนน้ำตาจะพรู ภูผายื่นผ้าเช็ดหน้าให้ทันที แต่ตัวเองก็น้ำตาซึมไม่ต่างกัน
“นี่คือเสียงหัวใจลูกเรานะครับ” เขากระซิบเสียงทุ้มสั่น “ดังที่สุดในโลกของพี่แล้วตอนนี้”
จากนั้นคุณหมอก็บันทึกความถี่เต้นหัวใจ
“สวยมาก แข็งแรงดีค่ะ จากนี้แม่คนสวยกินโปรตีนเพิ่มอีกนิด นอนพักให้พอ หลีกเลี่ยงความเครียดนะคะ”
“ค่ะคุณหมอ” ทั้งสองเสียงประสานพร้อมกัน จนหมอหลุดหัวเราะ “พร้อมใจกันดีมากค่ะ”
พอพ้นห้องตรวจ ภูผาก้มลงใกล้หน้าท้องแบนราบแล้วเอ่ยเบา ๆ
“เก่งมากลูก ขอบคุณที่มาอยู่กับพ่อแม่”
ลลินลูบผมเขา
“คุณพ่อคนใหม่ เห่อไม่เบาเลยนะคะ”
“ไม่เถียง
