ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา
เมื่อก้าวออกมาจากประตูทางออกผู้โดยสาร สนามบินดอนเมืองเต็มไปด้วยเสียงผู้คนคึกคัก ลลินก้าวช้า ๆ เคียงข้างภูผา มือบางกำชายกระโปรงแน่น หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
“พี่ภู…” เธอเรียกเสียงเบา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างลังเล “คุณย่าของพี่…จะชอบลลินไหมคะ ลลินกังวลมากเลย หรือว่า…เราควรแวะไปหาซื้อของฝากสักหน่อยก่อนเข้าไปหา ท่านจะได้เอ็นดู”
ภูผาหยุดเดิน หันมามองเธอตรง ๆ แววตาคมนิ่งแต่นุ่มลึก เขายกมือมาจับมือเล็กของเธอแน่นขึ้นอย่างให้กำลังใจ
“ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น” เสียงทุ้มหนักแน่นแต่แฝงความอบอุ่นเอ่ยออกมา “คุณย่าของพี่…ชอบลลินมาก ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันแล้ว ต่อให้ลลินไม่เอาของอะไรติดไม้ติดมือไป ย่าก็ยังเอ็นดูอยู่ดี”
“จริงเหรอคะ” ลลินถามย้ำ เสียงหวานสั่นเล็กน้อย
ภูผายิ้มมุมปาก ก้มลงกระซิบใกล้หูเธอ “จริงสิ ย่าของพี่พูดเองกับปากว่าอยากอุ้มหลานเร็ว ๆ …เพราะงั้นยิ่งชอบลลินมากขึ้นไป
