วันรุ่งขึ้น เวลา 15.00 น.
บริษัทอนุญาตให้พนักงานทุกคนกลับก่อนเวลาเพื่อไปเตรียมตัวสำหรับงานเลี้ยงประจำปี
ลลินรีบกลับมายังห้องเช่าของตัวเอง เปิดตู้หยิบชุดราตรีสีครีมปักมุกเลื่อมที่คุณยายแม่บ้านมอบให้วางบนเตียง
ก่อนจะนั่งลงหน้าโต๊ะเล็ก ๆ พร้อมเครื่องสำอางราคาแพงที่เหลือตกค้างมาตั้งแต่สมัยยังเป็นคุณหนูในบ้านเก่า อย่างน้อย…คืนนี้เธออยากให้ตัวเองดูดีที่สุด
ในขณะที่เธอกำลังค่อย ๆ แต่งหน้า
ครืด ครืด!~
เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นสายจากแม่ของเธอเอง
“ลลิน… พ่อได้คิวผ่าตัดแล้วนะลูก”
เสียงปลายสายสั่นพร่าแต่เต็มไปด้วยความหวัง
หัวใจของลลินเต้นแรงขึ้นทันที เธอรีบถาม “จริงเหรอคะคุณแม่ ได้คิวแล้ว… แล้วค่าใช้จ่ายล่ะคะ”
“หมอบอกว่าต้องวางเงินอีกก้อน สองแสนบาท เฉพาะค่าผ่าตัด… และยังมีค่าดูแลระหว่างพักฟื้นอีก รวม ๆ แล้วประมาณหกแสน”
ร่างเล็กชะงัก มือที่กำลังถือแปรงแต่งหน้าหยุดกลางอากาศ ดวงตาคู่สวยสั่น
