ตอนเปิดงาน
แปะ ๆ ๆ
เสียงปรบมือกึกก้องไปทั่วห้องโถงหรูหรา หลังจากภูผากล่าวเปิดงานเสร็จสิ้น เขายืนอยู่บนเวทีอย่างน่าเกรงขาม แต่สายตาคมกลับไม่ได้จับจ้องไปที่ผู้บริหารหรือแขกคนสำคัญ หากแต่ไล่ตามร่างเล็กที่เดินออกจากบริเวณโต๊ะบุฟเฟต์ไปอย่างไม่ใส่ใจพิธีการ
ลลินถือขนมบนจานเล็ก ๆ ก้าวเดินไปตามแสงไฟระยิบระยับจนมาหยุดที่ริมสระน้ำด้านนอก บรรยากาศเงียบสงบกว่าภายในห้องจัดเลี้ยง เธอนั่งลงที่เก้าอี้ไม้พนักพิง ริมฝีปากเล็กกัดขนมหวานทีละคำ พลางแอบถอนหายใจเบา ๆ
“หรูหราแบบนี้ ไม่ใช่ที่ของฉันเลยสักนิด…เมื่อก่อนน่ะคงใช่ แต่ตอนนี้คงเป็นได้แค่ห่านหลงฝูง”
เธอพึมพำกับตัวเอง แววตาเหม่อมองผิวน้ำที่สะท้อนประกายไฟดวงเล็ก ๆ เหมือนดาวพร่างพราย
แต่สิ่งที่เธอไม่ทันรู้ คือมีอีกสายตาหนึ่งที่กำลังจ้องมองจากด้านหลังด้วยความไม่พอใจสุดขีด…
“ก็ว่าอยู่ ทำไมพี่ภูถึงเอาแต่เหล่มอง” เสียงหวานแฝงพิษเอ่ยขึ้น ลลินชะงักเล็กน้อยก่
