หนึ่งเดือนต่อมา
เช้าวันจันทร์ปลายฤดูฝน แสงแดดอุ่น ๆ สาดผ่านผ้าม่านสีครีมในห้องนอนกว้างของบ้านพิพัฒน์ไพศาลสกุล
ลลินค่อย ๆ ลืมตา มือเล็กพลางลูบท้องแบนราบตามสัญชาตญาณไม่ป่อง ไม่เจ็บ แต่อุ่นแผ่วๆ อย่างประหลาด
คนตัวเล็กไม่สามารถอธิบายได้ว่าเพราะนอนห่มผ้าหนาหรือเพราะร่างกายกำลังส่งสัญญาณบางอย่าง
“อื้อ… เวียนหัวนิด ๆ แฮะ”
เรียวปากสีหวานพึมพำกับตัวเอง แล้วลุกนั่งช้า ๆ กลัวจะหน้ามืด แต่พอเหยียบพื้นไม้ก็ต้องรีบพุ่งไปที่ห้องน้ำแบบไม่ทันตั้งตัว
เพราะอาการคลื่นไส้ตีขึ้นมาจนต้องก้มหน้าลงกับอ่างล้างหน้า โชคดีที่มีเวลาคว้าก๊อกเปิดน้ำก่อน
หลังแปรงฟันล้างหน้าเสร็จเธอยืนพิงเคาน์เตอร์กระจก มองเงาตัวเอง ใต้ตาไม่คล้ำ ผิวสวยปกติ แต่ริมฝีปากซีดกว่าทุกวันเล็กน้อย
อีกทั้งกลิ่นน้ำหอมขวดโปรดที่เคยชอบกลับฉุนขึ้นกะทันหันจนต้องแอบทำหน้ายู่
“วันนี้ฉันเป็นอะไรนะ… หรือพักผ่อนน้อยไป?”
ปากบางพึมพำแล้วหัวเราะแ
