ณ โรงพยาบาลเอกชน ครึ่งชั่วโมงต่อมา
ภูผาเดินจัดการเอกสารกับเจ้าหน้าที่อย่างคล่องแคล่ว พอเรียบร้อยก็เดินกลับมาหาแม่ของลลินพร้อมรอยยิ้มสุภาพ
“ผมจัดการเรียบร้อยแล้วครับ คุณป้าไปนั่งรถเคลื่อนผู้ป่วยคันนั้นได้เลยนะครับ พอถึงบ้าน ผมจะให้พนักงานมาช่วยจัดร้าน เปิดร้านให้คุณป้าเต็มที่เลย”
“อ้อ…จ้ะ ขอบคุณมากนะจ้ะ” แม่ของลลินพูดพลางเงยหน้ามองเขา แล้วชะงัก
“เอ่อ…คุณคือ…”
“ผมภูผาครับ”
แม่ของลลินตาเบิกโพลง ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง
“ภูผา…คุณคือตระกูลพิพัฒน์ไพศาลสกุลงั้นเหรอ?”
ภูผาพยักหน้า ยกมือขึ้นเล็กน้อย แล้วรีบพูดอธิบายเหมือนจะปลอบหญิงวัยกลางคนให้สบายใจ
“ครับ…แต่คุณป้าไม่ต้องกังวล ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อทวงหนี้หรือทำร้ายใคร”
แม่ของลลินเผลอกำชายเสื้อแน่น ใจสั่นเมื่อได้ยินชื่อสกุลนั้น แต่ภูผาพูดต่อด้วยน้ำเสียงจริงใจ
“ผมจะเล่าให้คุณป้าฟังเองทุกอย่าง สาเหตุที่แท้จริงว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวของคุณป้
