ในห้องน้ำ
ไอน้ำเย็นที่ไหลลงมากระทบผิวกายบางทำให้ลลินสะดุ้งเล็กน้อย เธอก้มลงมองร่างกายตัวเองที่เต็มไปด้วยร่องรอยแดงช้ำ รอยที่เขาประทับไว้เมื่อคืน รอยที่ไม่ว่าเธอจะพยายามลบยังไงก็ไม่หายไปง่าย ๆ
“ฮึก…” เธอกัดริมฝีปากแน่น น้ำตาเอ่อรื้นออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
ภาพเมื่อคืนฉายซ้ำในหัว ริมฝีปากของเขาที่กดลงมาอย่างหนักหน่วง เสียงนุ่มพร่าที่เธอเรียกชื่อเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า อีกทั้งความร้อนแรงที่ทำให้เธอเผลอตอบสนอง ทั้งที่ควรผลักเขาออกไป แต่หัวใจกลับไม่ยอมเชื่อฟัง
“บ้าที่สุด… ลลิน ทำไมเธอถึงอ่อนแอแบบนี้” เธอตำหนิตัวเองเสียงแผ่ว
สองมือสั่น ๆ ยกขึ้นลูบไล้ผิวที่เต็มไปด้วยร่องรอย พลางพูดกับตัวเองเหมือนกำลังปลอบ
“มันก็แค่คืนเดียว แค่…คืนเดียว อย่าไปหวั่นไหวอีก เขาทำให้เจ็บมาแล้วครั้งหนึ่ง จะยอมโง่ซ้ำอีกไม่ได้…”
แต่หัวใจกลับเต้นแรงไม่หยุด ความอบอุ่นจากสัมผัสเมื่อคืนยังคงติดอยู่ในกาย ราวกับยังไม่เลือนหายไป
