สามวันต่อมา ที่สนามบินเชียงใหม่
บรรยากาศที่สนามบินเชียงใหม่เต็มไปด้วยความคึกคัก เสียงผู้โดยสารพูดคุยกันขรม แต่สำหรับลลินแล้ว โลกเหมือนเงียบลงเมื่อเธอต้องยืนอยู่เคียงข้างภูผา โดยมีคุณหญิงวรรณีและคุณย่าราตรีเดินตามมาด้วย
ส่วนภูผาเหลือบมองหญิงสาวข้างกาย เห็นเธอบีบมือเสื้อคลุมแน่น ดวงตาคล้ายจะซ่อนความกังวลไว้ไม่มิด เขาจึงถามเสียงทุ้มอ่อนลง
“ยังกังวลอยู่เหรอ”
ลลินเงยหน้าขึ้นสบตาเขาเล็กน้อย ก่อนก้มลงอีกครั้ง เธอสูดหายใจแล้วพยักหน้าเบา ๆ
“กังวลค่ะ ลลินไม่รู้ว่าแม่ยังระแวงอยู่ไหม… หรือจะยังไง พ่อกับแม่คาดเดาความคิดไม่ได้เลยค่ะ”
ภูผาใช้มือหนาแตะมือเธอเบา ๆ เพื่อให้กำลังใจ “ไม่ต้องกังวลนะลลิน พี่ไม่ใช่แค่พามาสู่ขอเล่น ๆ ครั้งนี้พี่จะทำทุกอย่างให้แม่เธอเห็นว่าพี่จริงใจ และพร้อมจะรับผิดชอบเธอทั้งชีวิต”
จากนั้นคุณหญิงวรรณีที่เดินตามหลังมาหันมายิ้มบาง ๆ พลางพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่ไม่ค่อยได้ยินบ
