ครึ่งชั่วโมงต่อมา…
ตึก ตึก ตึก!
เสียงส้นรองเท้ากระทบพื้นดังใกล้เข้ามา ก่อนที่ร่างสูงเพรียวของมินนี่จะก้าวเข้ามาในเรือนคนใช้ ดวงตาคมกริบตวัดมองลลินที่นั่งรอเงียบ ๆ อยู่ที่โต๊ะหินอ่อนทันที
“อ้าว…คนตกอับ มานั่งทำอะไรในบ้านหลังนี้เหรอ” น้ำเสียงเย้ยหยันดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มเหยียด “นึกว่าจะไปแล้วไปลับซะอีก ไม่คิดเลยนะว่าจะกล้ามาเหยียบที่นี่อีก”
ลลินค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น สบตากับหญิงสาวตรงหน้าอย่างสงบ เธอไม่ตอบโต้ในทันที แค่ยกยิ้มบาง ๆ เพื่อเก็บซ่อนความรู้สึก
มินนี่ยังคงรุกต่อ “บอกไว้เลยนะ บ้านหลังนี้เขาเอ็นดูฉันมาตลอด ฉันโตมากับพี่ภูตั้งแต่เด็ก รู้ทุกซอกทุกมุมของที่นี่ ไม่ใช่คนแปลกหน้าที่เพิ่งโผล่มาแบบเธอ”
ลลินกำมือแน่นอยู่ใต้โต๊ะ หัวใจสะท้อนวูบ แต่ก็ยังรักษาสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะตอบกลับด้วยเสียงนุ่ม สุภาพแต่หนักแน่น
“ฉันไม่ได้มาเพื่อแย่งอะไรจากใครค่ะ แค่ตั้งใจจะรอคุณยาย…มีเรื่องอยากจะพูดด้วย
