ตอนเย็น
ซ่า~
เสียงน้ำไหลจากก๊อกครัวผสมกับเสียงจานกระทบกันเบา ๆ บรรยากาศตอนเย็นหลังร้านปิดค่อย ๆ แผ่วลง เหลือเพียงกลิ่นอาหารที่ยังติดอยู่ในอากาศ
ลลินก้มหน้าล้างจานในอ่าง ส่วนแม่ก็จัดเก็บเครื่องปรุงเข้าที่ ด้านภูผาซึ่งนั่งมองอยู่ครู่หนึ่งก็คว้าผ้าเช็ดจานขึ้นมา เริ่มลงมือเช็ดอย่างเก้ ๆ กัง ๆ มือใหญ่ที่เคยจับแต่ปากกาและเอกสาร กลับต้องระวังไม่ให้ทำจานหล่นแตก
“คุณภูไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวป้าทำเอง” แม่เอ่ยเสียงเรียบ
“ไม่เป็นไรครับคุณแม่ ถือว่า…ผมอยากช่วย” ภูผาตอบ ยกยิ้มบาง ๆ แม้จะไม่ถนัดแต่ก็ยังพยายามต่อไป
ลลินที่ยืนล้างอยู่ข้าง ๆ เผลอชะงัก หันมามองเขานิ่ง ๆ หัวใจเธออุ่นขึ้นอย่างบอกไม่ถูก ภาพผู้ชายที่เธอเคยคิดว่าอยู่สูงเกินเอื้อม วันนี้กำลังยืนเช็ดจานข้างเธออย่างไม่ถือตัว
“เลอะตรงนี้ค่ะ เช็ดให้สะอาดกว่านี้หน่อย” ลลินกระซิบแล้วหยิบจานจากมือเขามาให้ดูเป็นตัวอย่าง
ภูผาหัวเราะเบา ๆ “ครับ ครูใหญ
