“อย่าเข้ามานะ” ดาริกาก้มลงคว้าเศษแจกันที่มันกระเด็นมาอยู่ใกล้ๆ เธอยกมันขึ้นมาขู่เขา แต่เอริกหาได้กลัวไม่
“คิดว่าเศษกระเบื้องแค่นั้นมันจะช่วยอะไรคุณได้เหรอ ถ้าผมอยากจะทำอะไรคุณ คุณไม่มีทางห้ามผมได้หรอก” เอริกยิ้มเยาะในสิ่งที่หญิงสาวทำ แค่เขาบิดมือเธอเท่านั้น เศษแจกันที่เธอใช้เป็นอาวุธมันคงจะหลุดออกจากมือเธออย่างง่ายดาย
“มันก็ไม่แน่หรอก ฉันอาจจะเป็นแจ๊คผู้ฆ่ายักษ์ก็ได้” ดาริกาพยายามปลอบใจตนเอง
“งั้นผมจะทำให้คุณดูก็แล้วกันว่าแจ๊คผู้ฆ่ายักษ์มันไม่มีอยู่จริงหรอก” เอริกบีบข้อมือของหญิงสาว ทำให้เศษกระเบื้องนั้นหลุดจากมือของเธออย่างง่ายดาย
“ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้นะ คุณถือวิสาสะอะไรมาจับมือฉัน” ดาริกาสะบัดข้อมือด้วยความไม่พอใจ ดวงตาของหญิงสาววาวโรจน์
“มากกว่านี้ผมขอจะทำ ผมไม่สนใจว่าใครจะว่ายังไง หรือใครจะว่าผมน่าตัวเมีย คุณมันก็แค่โชคร้ายที่เป็นจุดอ่อนเดียวของพ่อคุณ” เอริกยิ้มเยาะหญิงสาว ในขณะที
