“แล้วชีวิตที่เหลือของแพรล่ะลูก” นางทองม้วนอ่านออกตั้งแต่แรกแล้วว่าอะไรเกิดขึ้นกับหลานสาว
“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะยาย แพรถือซะว่าแพรใช้หนี้กรรมให้แม่” ม่านแพรเอ่ยออกมาด้วยความเศร้าใจ น้ำตามันพาลจะไหลออกมาแต่เธอก็ต้องกลั้นมันไว้
“ยายสงสารเอ็งจริงๆ แพร แต่ยายก็ไม่รู้จะช่วยหลานยังไงเลย”
"ไม่เป็นไรหรอกจ่ะยาย ยายไม่ต้องห่วงแพรหรอกนะคะ แพรโอเค ขอแค่ยายดูแลตัวเอง รอวันที่แพรเป็นอิสระนะคะ" ม่านแพรเอ่ยออกมาด้วยความเข้มแข็ง แม้ว่าใจจะเจ็บปวดมากแค่ไหนก็ตาม
"กรรมจริงๆ ลูก กรรมที่เอ็งมีแม่แบบนังสายไหม ขอให้หมดเวรหมดกรรมเร็วๆ นะลูก" นางทองม้วนเอ่ยออกมาด้วยความสงสารหลานสาว
"ชีวิตคนเราคงไม่แย่เสมอหรอกจ่ะยาย มันต้องมีวันมีความสุขสิจ๊ะ แค่มันยังไม่ถึงเวลเท่านั้นเอง" ม่านแพรเอ่ยอย่างมีความหวัง แม้ว่าต่อไปจากนี้ เธออาจจะไม่รู้คำว่าความสุขในชีวิตด้วยซ้ำ แต่เพื่อการตอบแทนบุญคุณของยาย เธอยอมทุกอย่าง
“ยายขอให้เอ็งผ
