“มันต้องรีบคิดได้แล้วนะลูก พ่อก็อายุปูนนี้แล้ว ไม่รู้จะอยู่กับหนูไปได้นานแค่ไหน” นายดนัยกล่าวตามที่เขารู้สึก เพราะร่างกายของเขามันเริ่มแย่ลงเรื่อยๆ สังขารมันเป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถหนีมันพ้นได้ เพราะฉะนั้นการได้เห็นบุตรสาวสุดที่รักมีคนดูแลที่ดี นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่เขาต้องการ
“ไม่ค่ะ คุณพ่อไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ คุณพ่อต้องอยู่กับดาไปถึงอายุร้อยปีเลยค่ะ” ดาริกายังคงเกาะที่แขนของบิดา เธอยังไม่ยอมนั่งลงที่โต๊ะรับประทานอาหาร
“เชื่อพ่อสักเรื่องเถอะนะลูก พ่อไม่เคยขออะไรลูกเลย ขอแค่ลูกเปิดใจรับคนดีๆ เข้ามา ค่อยๆ ศึกษาพ่อจะคอยช่วยดูให้ ลูกเป็นดังดวงใจของพ่อ เพราะฉะนั้นถ้าพ่อจะยกให้ใครสักคนพ่อขอให้พ่อได้เห็นว่าคนๆ นั้นเป็นคนดีจริงๆ” นายดนัยกล่าวจริงจัง ในขณะที่บุตรสาวกลับไม่ได้รู้สึกอยากมีครอบครัว เธอยังสนุกกับการทำงาน เธอก็ไม่เข้าใจว่าอยู่ดีๆ ทำไมบิดามาคะยั้นคะยอให้เธอมีแฟน
“ไม่เอาดีกว่าค่ะคุณพ่อไม่
