“แพรเริ่มเป็นห่วงแม่แล้วสิยัย แม่จะอยู่คนเดียวได้มั้ย” แม้ว่าจะเจ็บปวดเท่าใด แต่สัญชาตญาณความเป็นห่วงระหว่างแม่กับลูกมันก็ตัดได้ไม่ขาดจริงๆ
“ปล่อยมันเถอะลูก ถ้ามันคิดได้เมื่อไหร่เราค่อยกลับมาหามัน” นางทองม้วนจำใจตัดขาดบุตรสาว เพราะไม่อาจจะทนเห็นหลานสาวต้องเจ็บปวดแล้วตนเองไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้อีกแล้ว
“หวังว่าแม่จะคิดได้นะยาย” มันเป็นความหวังที่ริบหรี่ แต่ทว่าม่านแพรก็ไม่เคยหยุดหวัง
“ยายก็หวังว่ายายจะไม่ตายก่อนที่จะเห็นนังไหมมันกลับตัวนะ” นางทองม้วนเอ่ยอย่างสิ้นหวัง นางคงตายก่อนที่จะได้เห็นบุตรสาวกลับตัวกลับใจมาเป็นแม่ที่ดี
สองยายหลานตะลอนทั้งวันเพื่อหาห้องเช่า จนกระทั่งมาจบที่บ้านหลังโทรมในสลัมหลังหนึ่ง ซึ่งที่นี่ราคาค่าเช่าถูกมาก ทำให้ม่านแพรตัดสินใจเช่าบ้านหลังนี้ ตอนที่จ่ายค่ามัดจำบ้าน หญิงสาวหยิบซองเงินที่เสี่ยชาญให้มา เธอก็ต้องตกใจเป็นอย่างมาก เพราะพบว่าเงินที่เสี่ยชาญให้มามันม
