โซ่เสน่หาร้อยใจ

ขายลูก...1

“ก็เพราะเป็นห่วงเอ็งนี่แหล่ะ ยายเลยยังหายใจอยู่ตอนนี้” นางทองม้วนเอ่ยตามจริง ถ้าไม่ห่วงหลานสาวคนนี้ นางก็อยากจะลาโลกใบนี้ไป ห่วงเดียวที่นางทองม้วนมีอยู่ ก็คือหลานสาวผู้น่าสงสารคนนี้

“ซึ้งจริงๆ นะสองยายหลาน” นางสายไหมเอ่ยออกมาหลังจากที่ฟังสองยายหลานคุยกันมาสักพัก

“กลับบ้านได้ด้วยเหรอ” นางทองม้วนเอ่ยกับบุตรสาวด้วยความไม่พอใจ พอมาถึงก็มาหาเรื่องแบบนี้ สงสัยจะเสียมาแน่เลย

“กลับได้สิ นี่บ้านฉัน ทำไมฉันจะกลับไม่ได้ล่ะแม่” นางสายไหมเอ่ยอย่างน่าหมั่นไส้กับผู้เป็นมารดา

“ฉันไม่มีเงินจะให้แกหรอกนะ ไม่ต้องมาหวังว่าจะมาเอาเงินที่ฉัน” นางทองม้วนเอ่ยกับบุตรสาวอย่างเหลืออด ไม่สำนึกแล้วยังไม่มีความเป็นแม่อีก ส่วนม่านแพรได้แต่มองความบาดหมางที่เกิดขึ้นด้วยความเจ็บปวด

“ไม่มีไม่ได้แล้วแหล่ะแม่ ไม่อย่างนั้นหลานสาวคนเดียวของแม่คงต้องไปนอนกับเสี่ยชาญเจ้าของบ่อนแล้วล่ะ” นางสายไหมเอ่ยออกมาอย่างไม่รู้สึกผิด

“เอ็งหมายความว่าไง” นางทองม้วนเอ่ยออกมาด้วยความตกใจ

“แม่หมายความว่าไง” คราวนี้ม่านแพรอดรนทนไม่ไหวที่จะเอ่ยถามออกไป เพราะนี่คือเรื่องของตนเองล้วนๆ และคำที่มารดาพูดออกมามันก็ชวนให้ตกใจเป็นอย่างมาก

“ก็หมายความว่าข้าขายเอ็งให้กับเสี่ยชาญแล้วน่ะสิ แต่ถ้าเอ็งไม่อยากให้ข้าขาย เอ็งก็แค่หาเงินสามแสนไปคืนเขา แค่นั้นเอง” นางสายไหมเอ่ยออกมาอย่างไร้ซึ่งความรู้สึกผิด

“นังสารเลว นี่เอ็งมันเลวไม่ต่างจากสัตว์นรกเลยนะ เอ็งกล้ามากเลยที่ขายลูกเพื่อเอาเงินไปเล่นพนัน เลวไม่มีที่ติ เอ็งจะให้พวกข้าหาเงินมาจากไหน เงินตั้งสามแสนนะ ไม่ใช่สามบาท” นางทองม้วนฟาดไปที่ร่างของบุตรสาว แต่นางสายไหมก็เบี่ยงหลบได้อย่างว่องไวตามแบบฉบับของคนกลับกลอก

“ชมฉันเถอะจ่ะแม่ เพราะฉันกำลังหาทางให้เรารวยอยู่นี่จ๊ะ จะได้ไม่ต้องมาปากกัดตีนถีบพับถุงกระดาษทั้งวันก็ได้ไม่ถึงร้อย แต่ถ้าเสี่ยชาญเขาติดใจ แล้วเขารับเลี้ยงนังแพรของเรา แม่กับฉันเนี่ยสบายเลยนะ” นอกจากตัวเองจะเลวขายลูกกินไม่พอ ยังบอกให้ผู้เป็นมารดาเห็นด้วยกับความคิดเลวๆ ของตนเอง นางสายไหมช่างเลวเสียจนกูไม่กลับแล้วจริงๆ