78
ปิดจ็อบ
นี่แหละความเจ็บปวด เจ็บแค้นที่แท้จริง ชีวิตต้องแลกด้วยชีวิต ตอนนี้กฎหมายมันไม่สาแก่ใจ เข้าไปอยู่ในคุกมีข้าวกินทุกมื้อ สักพักก็ออกมาใหม่ หรืออย่างพวกมีอิทธิพลก็แกล้งถูกจับไป กลางดึกก็ออกมาเสนอหน้าในสังคมเหมือนเดิม
ต้องเจอคนมีอิทธิพลกว่าถึงจะเอามันอยู่
“มันฆ่าพ่อตัวเอง?!” เสี่ยตันตวาดถามอย่างเหลืออด
“ใช่ แต่ตอนฆ่าเด็กคนนั้นไม่รู้สึกเจ็บปวดเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นพ่อ ยังเขย่งหอมแก้มแฟน”
เสี่ยตันกำหมัดแน่นโกรธจนหน้าแดงเลือดขึ้นหน้า เขาน่าจะฆ่าเด็กนั่นตั้งแต่แรก เด็กเปรต เด็กเหลือขอ
อารมณ์เดือดดาลของเสี่ยตันปิดกั้นความกลัวในใจ สายตาจับจ้องแค่คนที่ด้อยกว่าอย่างครูเจนด้วยสายตาอาฆาต อยากจะฉีกเธอเป็นชิ้นๆ
“แต่แม่มันสมควรตายแล้ว มึงไม่รู้สึกจะขยะแขยงบ้างรึไง ที่ผู้หญิงชั้นต่ำนั่นเป็นเมียน้อยผัวตัวเอง และผลิตมารหัวขนออกมา เสียดายจริงๆที่กูไม่จับเด็กคนนั้นโยนลงไปด้วย”
ครูเจนลอบห
