63
ลูกสาวเจอแม่
“เอวารู้จักป้าม่อมดีค่ะ เพราะเลี้ยงเอวาจนโตเข้าม.หนึ่ง เป็นแม่บ้านบ้านครูวุฒิอยู่นาน พอเอวาขึ้นม.หนึ่งได้เข้าโรงเรียนที่ฉันสอนฉันก็สบายใจขึ้น เธอโตแล้ว รู้ว่าใครควรอยู่ห่างควรเข้าใกล้ ฉันเองก็ดูแลอยู่ห่างๆเท่าที่ไหว ที่ผ่านมาไม่เคยอยากได้อะไรตอบแทนนอกจากเห็นเธอโตขึ้นไม่เจ็บไม่ป่วยและได้รับความรักจากคนรอบข้าง แต่ก็มีช่วงนึงที่ฉันห่างไปเหมือนกัน ช่วงเสียลูกสาวไป...”
น้ำตาไหลลงมาอีกแล้ว ครูเจนจึงเงยขึ้นมองเพดานหลับตากลั้นน้ำตาไว้ แต่ยิ่งหลับมันยิ่งบีบให้ไหลออกทางหางตา
เรื่องนี้เธอเสียใจที่สุดในชีวิตเลย
“ฮึกๆ ช่วงนั้นฉันไม่มีแรงทำอะไรเลย มันฉุกละหุกมาก แจนหัวใจล้มเหลวนอนหลับไปนิ่งๆ กว่าฉันจะกลับมามีชีวิตปกติได้ก็เป็นปี”
“เสียใจด้วยครับ...” คนเอ่ยประโยคนั้นคือนนท์
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ แต่มาที่เรื่องเอวาต่อเถอะ พอได้สอนเองฉันก็รู้ว่าเอวาหัวดีมาก กิจกรรมบางอย่างที่หมวดฉันจัดขึ้น
